Ляжу я бяссонна у цёплай пасьцелі,
Вачэй не змыкае мне сон, –
А думкі снуюцца, як нітка с кудзелі,
А толькі ня сьветлы, як лён.
Мне сумна. Ноч цёмна. Віхор за вакнамі
Нуду навевае шуміць;
Бярозка малая сваімі лісткамі
У шыбы ўсё сьцішна гручыць...
Мне страшна!... Мурашкі пабеглі па целі...
На яве ўсё гэта, ці ў сьне?!...
Во, цені нясуцца... лятуць, праляцелі...
Патходзяць... ідуць да мяне!!!...
Іх целы правідны, як мгла над палямі,
I ў сьлед ім дым чорны ляціць;
Зялёные вочы іх сьвецяць агнямі,
Агонь пад нагамі гарыць...
Во! зьбіліся ў кучу, бяруцца за рукі...
Во! круцяцца, ўюцца, лятуць...
Пакрыўлены твары іх з болю і мукі.
Во! песьню пачалі, пяюць:
– «Хоць цяжка у цёмных магілах нам быці,
Хоць грудзі гніюць пад зямлёй
Ізноў туды пойдзем, ня хочэм так жыці,
Там лепш у магілі сырой»...
Лятуць... Праляцелі і слоў іх ня чутна,
Здалёк толькі голас зьвініць;
Лятуць у магіпу, бо жыць так гаротна
Як мы – дык неварта каб жыць!...
|
|
